කූක්....කූක්....
අපි රෑ කෑම කාලා ඉවර වෙනකොට සාලෙන් සද්දයක් ඇහුනා...අපි දෙන්න ගිහින් බලනකොට පොලොස් ගෙඩියක් වගේ බලු කුක්කෙක් ගේ ඇතුළේ...නැට්ට වන වනා... ඇඹරි ඇඹරි බයේ ඉන්නවා අපි ගහයි කියලද දන්නේ නෑ..පව්..
සාලේ තියාගන්න බැරි නිසා අපි ඉතිං එලියට දැම්මා...කුස්සිය පැත්තෙන් ගිහින් බිස්කට් එකක් කුඩු කරලා දැම්මා..අනේ ඌ කන්න දන්නේ නෑ තාම කිරි බොන වයසේ...
ආ...ඊයේ ගෙනාපු කිරි හට්ටියේ කිරි ටිකක් තියනවනේ...බතුත් එක්ක අනලා ඌට දුන්නා..අනේ කාගෙන කාගෙන ගියා...
මට හිතුනේ මෙහෙමයි...ඌ උයාගෙන කන්නද අනේ මට බඩගිනි කියල ඉල්ලගෙන කන්නද?යන්න තැනක් නැතුවනේ ඇවිල්ලා තියෙන්නේ...ඔන්න ඔහේ හිටපුදෙන්...
ගෙදර අය නම් වැඩිය කැමති උනේ නෑ..බැල්ලි පැටියෙක් නිසා...නැන්දම්මා උදේ ඌව උස්සගෙන කොහෙට හරි ගිහින් දාන්න ලෑස්තිය.මහත්තය කිව්වා එපා අම්මා ඔන්න ඔහේ ඉන්නවා නම් හිටපුදෙන්...ලොකු උනාම බෙහෙත් විදලවත් තියාගමු කියලා..
පහුවදා..........
මහත්තයා නානකොට එතෙන්ට ඇවිල්ලා නැට්ට වන වනා නටනවලු හරි සතුටෙන්...හරියට පොඩි ළමයි වතුරට ආසාවේ වගේ...ඌ ට සතුටු නැතැයි දැන් වේල් කීපයක් කන්නත් දුන්නා ඉන්න රෙදි දාලා පෙට්ටියකුත් හදලා දීලා නැන්දම්මා...මූ ලඟින් පොඩි ගඳකුත් ආව නිසා මහත්තය මූව නාවලා..ඒ වෙලේ ඉඳන් ඌට අමුතු ජොලියක් ගිහින්ලු...උඩ පනිනවලු දුවනවලු සෙරෙප්පු අදිනවලු...පිස්සු කේස් එකක්...
එදා රෑ නැන්දම්මා කිව්වා පුතේ මූව ගෙයක් ලඟින් ගිහින් දාමු කියලා...මම සද්ද නෑ."අපි ඌ ට වරදක් කරනවා නෙමෙයිනේ...ගැහුවෙත් නෑ..කන්නත් දුන්නා...දැන් හැම වෙලේම ගෙට එනවා...දොරවල් වහගෙනම ඉන්නද ඒ නිසා ගිහින් දාමු..."ඒ නැන්දම්මා...
එහෙනම් බයික් එකේ අපි දෙන්න ගිහින් දාලා එමුද කියල අරයා මගෙන් ඇහුවා...කවදාවත් එයා කියන දේකට බෑ කියල නැති උනත් ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට මම කිව්වා අනේ මට නම් බෑ ඒ වැඩේ කරන්න කියලා...
ඌව ගිහින් දාන්න හැදුවේ ඕන සතෙක් ආවාම කන්න දීලා එලවන්නෙත් නැතුව ඔහේ ඉන්න අරින නැන්ද කෙනෙක්ගේ ගෙයක් ලඟට..ඒ නිසා වැඩේ වරදක් නැතුව ඇති.එත් මට හිතට එකඟව ඒක කරන්න බෑ.ගෙදර ඉන්න සත්තු පන්සල් වල පාරේ ගිහින් දාන මිනිස්සුන්ට අපි බනින්නේ කොහොමද?ඉතින් එහෙම බනින අපිම ඒ වරද කරන්නේ කොහොමද?අප්පා මට නම් බෑ..ඌ ගිහින් දැම්මට පස්සේ වාහනේක හැප්පිලා මැරුණා කියන ආරංචිය අවොත්,කන්න නැතුව වැටිලා ඉන්නවා කියල දැනගන්න ලැබුනොත් මමනේ ඌව ගිහින් දැම්මේ කියන වරදකාරී හැංගීමෙන් මට මිදෙන්න බැරි වෙයි..
කීප වතාවක්ම නැන්දම්මා කිව්වා ගිහින් දාන්න කියලා.....මම නෝ කතා...අරයත් කරන දෙයක් හිතාගන්න බැරුව ඉන්නවා..එයා කිව්වා එහෙනම් අම්මා අපි දෙන්නා ගිහින් දාමු කියලා..ඇයි දුවට බැරිද?නැන්දම්මා අහපි...මම නෝ කතා...හහ් ආයේ අපි ඌ ට වරදක් කරනවා නෙමෙයිනේ...ගැහුවෙත් නෑ..කන්නත් දුන්නා...ආයෙත් පරණ වාක්‍යම දෙතුන් සැරයක් කිව්වා...නැන්දම්මටත් මේ කරන්නේ වරදක්දෝ කියන හැංගීම එන්න ඇති මම හැසිරුණ විදියට.ඒ වරද සාධාරණීකරණය කරගන්න තමයි අර වගේ කතා කියා කියා හිත හදාගන්නේ.
කරන්නේ වරදක් කියල හර්ද සාක්ෂියට දැනෙනවා නම් අපේ පහසුව පිණිස වරද ජස්ටිෆයි කරන්න මම කැමති නෑ.. නොදැන කෙරුවත් වරද වරදමයි.
කොහොම හරි අම්මයි පුතයි දෙන්නා බව්වා ගිහින් දාලා ආවා...අර නැන්දලගේ ගේ ළඟ ඌ කූ කූ ග ගා කෑ ගහනවා අපේ ගෙදරට ඇහෙනවා.වෙන ලොකු බල්ලොත් ඌ ට පාර්ට් දානවා ඇහෙනවා...මට දුකයි...හැබැයි මම ගිහින් දැම්මා නම් ඒ දුක දෙගුණ වෙනවා...මට කරන්න දෙයක් නෑනේ ඉතින්...නැන්දම්මා නම් න් දාලා ආව වෙලේ ඉඳන් අර වාක්‍ය "අපි ඌ ට වරදක් කරනවා නෙමෙයිනේ...ගැහුවෙත් නෑ..කන්නත් දුන්නා..." කියා කියාමයි නින්දට ගියේ...එයාට වරදකාරී හැංගීමෙන් මිදෙන්න අමාරු ඇති...
මේ සිද්ධිය නිසාම නෙමෙයි...මිනිස්සු පවක් වරදක් කරන්න සිද්ධ උනාම ඒක සාධාරණීකරණය කරගෙන කරනවා..එහෙම කරා කියලා විපාක අඩු වෙයිද කවදාවත්?එහෙනම් බුද්ධ දේශනාවෙන් රිංගලා ඕන පවක් කරන්න පුළුවන්නේ විපාක නැතුව...
